Ni dócha go raibh am ar bith i stair litríochta an domhain nach raibh údair ag scríobh scéalta fantaiseacha, cé go raibh tréimhsí ann - ón 19ú haois ar aghaidh ach go háirithe - nach raibh tóir ró-mhór ar a leithéid, fiú gur cáineadh a leithéid. Anois tá borradh mór tagtha faoin litriocht fhantaiseach agus tá gearrscéalaithe na Gaeilge, nó an scoth díobh pé scéal é, ag déanamh smidiríní de sheanmhúnlaí an réadachais agus ag cruthú múnlaí nua as eré na fantaisíochta. Sa tráchtas seo b'é a chuir mé romham ná a thaispeáint go raibh an litriocht fhantaiseach ann ariamh agus go bhfuil scríbhneoirí comhaimseartha na Gaeilge ag briseadh le traidisiún a bhain leis an 19ú haois agus ag filleadh ar rud nios dúchasaí. Maidir le litriocht Ghaeilge na haoise seo, tá ár ndóthain den saghas céanna fachta againn, sé sin ár ndóthain den litriocht réadach. Ó saolaíodh Páidín Mhéire agus Neill agus ó cuireadh an ruaig ar Abú Cána Lú, táimíd i dtaithi ar na slisní céanna den eaol ar an bpláta agus bheadh baol tachtaithe ann murach gur tháinig scríbhneóirí ar an bhfód cosúil le hÓ Cadhain, agus níos déanaí san aois, Mac Mathúna, Titley, Ó Conaola agus Mac Annaidh, a bhí géarchúlseach go leor chun na heasnaimh a fheiceáll, agus misniúil go leor dui i mulnín na samhlaíochta chun blachlár nua tathantach agus dúshlánach a chur ar fáil don tomhaltóir bocht.